Zor Şiiri - İsmail Özabacı

bazen öyle koyuyor ki
içine attıkların...
yaşamak zor geliyor
ve binlerce anı
binince sırtına
herşey çok ağır geliyor...
işte o zaman
çıkar at
yüreğinde birikmiş
tüm acıları
ama ne olur
içine atma gözyaşını...

biliyorum damlar
damlarda durur içine
bir gül yaprağıda
üst süte gelince
taşımaz tomurcuğunu
gözyaşıda böyle işte
taşar birikirse
oysa kimse anlamaz yokluğunu...

bir hayalet gibi
dolaşır durursun
ruhunu saran bu beden
senind eğil
emanet sanki
emanet bir aşkı taşıyan
kalbini örten
bir zırh gibi

bir adamı bir şehirde
tutan şey neyse
yaut bir kadının
aklını başına getiren
herneyse
elbet bir kenarından
tutuyordur aşkın...

bazen öyle bir an
gelir ki;
kendini yolda görsen tanımazsın
yalnızca susarsın
ve büyür
içinde dev yalnızlığın
işte o zaman
herşey çok
zor...