Zor Şiiri - Knight Errant

Zordu seni sevmeye başlamak
Hayat atılan yepyeni bir adım,
Yarım kalmış bir sayfadan
Tertemiz, bembeyaz bir sayfaya geçmek gibiydi.
Artık eski aşka kefen,
Yenisine gelinlik giydirme vaktiydi.
Artık sıcak kumlardan
Masmavi ve serinleten denize
O ilk,
O ürkek,
O çekinden adımı atma vaktiydi.

Başladım seni sevmeye
Ve sevdim seni.
Ama sevmek daha zordu.
Her kelimede seni duymak,
Her yüzde seni görmek,
Yüzde yüz seenle yaşamak zordu.
Güzeldi, tatlıydı ama zordu.
Ve bir gün Özgür kendine sordu:
“Senin sevdiğin ne? ”
Ama kendisi de cevaplayamadı.
Dili tutuldu konuşamadı.
Kelimeler yetmedi o yoğunluğu anlatmaya.
Zaten kelimeler yetse, zaman yetmeyecekti...

Sonra kelimeler de yetti...
Ama seninle konuşmak da zordu.
Bir yanda içime işleyen gözlerin,
Bir yanda güneş...
Ömer Zülfü demiş ki:
“Gözlerin, güneşe, sen doğma da ben doğayım diyor.”
Doğru söze ne demeli,
Besbelli sana sesleniyor...

Gün geldi konuşmadım seninle, konuşamadım...
Bu hepsinden daha zordu.
Ağzımda kelimeleri düğümlemek,
Ellerimi kelepçelemek,
Yanında duran herkesi delicesine kıskanmak...
Ve cesur sandığın yüreğimin
Sana atılan iki adımdan sonra susması...

Şimdi geriye bakıyorumda
Aslında hepsi kolaymış.
Asıl zor olan; unutmak,
Seni unutmakmış...