nice düşleri attın Balkaya’sından.
kurtulmak isteyenleri girdaplarına gömdün.
uzak bakışlarının menzilinde,
ağlayan nice gözleri,
bıraktın Fener yolundaki zamanlara.
gülen yüzleri göstermiyorsun artık,
‘’nasılsın’’diyen tanıdık merhabalara.
bu kadar mı yabancılaştın?
yeni giysiler içindeki bedenine,
yakıştırmıyorsun arzuları.
kordon boyundaki martıları bile,
ekmek derdine düşürdün;
umursamıyorlar seyrindeki aşıkları.
rüzgarlı tepelerinden doğan güneşi,
merdivenli yokuşlarında yordun.
dermanı kalmamış aydınlığı,
arka sokaklarda karanlıkla boğuşuyor.
menfaatin kolaylığında emeği kirlettin.
doğurduğun çocukların,
başkasının sofrasında doyuyor.
Zonguldak,kimsin sen?
kimliğin bile… seni tanıyamıyor.
24.10.2008
Zonguldak.
Kayıt Tarihi : 24.10.2008 20:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kömür ocaklarına,üç bin işçi alınacakken,otuzbeşbin kişi başvurursa,adalet nasıl sağlanacak? Bekliyorum..Bekliyoruz.. Zonguldak,kömür üretir. Zonguldak,demir,çelik üretir. Zonguldak ağaç üretir. Ama kendi kullanmaz..hep başka diyarlara gönderir. Demez ki,ürettiğimden ben niye faydalanmıyorum..? Fabrika bacalarını kendimde tüttürmüyorum.. Demez işte..Nedense?
Güzel ve anlamlıydı.
Tebrikler, sevgiler can bacım...
Ümran Tokmak
Sevgili kardeşim : Gülden Işık,
Zonguldak için vefa örneği bir şiir olmuş. Gönül duyguları ile yazılan dikkat çekici muhteşem şiiriniz için Tebrik eder başarınızın devamını dilerim. Bu güzel şiirinizi ve şiirdeki ustalığınızı Tekirdağ'dan gönderdiğim İkinci Tam puan ile selamlıyorum.
Yuvanızda huzur ve mutluluk güzünüzde gülümseme hiç eksik olmasın. Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Sevgi ve saygılarımla.
İrfan Yılmaz.
Çok teşekkür ederim sayın Yılmaz. Şiirleriniz lebiderya...
Başkasının sofrasında doyuyor.
Zonguldak,kimsin sen?
Kimliğin bile.. seni tanıyamıyor.
Bizler de oralardan savrulanlardan birisiyiz. Okumak ve çalışmak derken kalıverdik öz yurdumuzdan. En son 2 sene evvel geldim doğduğım yer Kilimli'ye Almanya'daki erkek kardeşimle. EKİ lojmanı olan büyüdüğümüz evin yıkıntısında otlar uzayıp gidivermişler. Çok ağladık biraderimle.
Fenerdeki dalgalar bile hırçın ve kızgın, bir o kadar da küskün vuruyordu daracık koyun kayalarına. Ne demeli ki, tükendi Zonguldak, adını aldığı karaelmas bile artık bıraktı koca yorgun şehri. Oysa o işçi değişimlerindeki eklenen vagonlardaki insanların umutlu yüzlerini görmeyeli neredeyse yarım asra yaklaşıyor.
Yazık, çok yazık. Sözün bittiği yerdeyim.
Anlatan yüreğiniz dert görmesin efendim.
Selam ve saygıyla.
TÜM YORUMLAR (7)