Zonguldak Şiiri - Osman Bulut

Kayaların tepesine kurulmuş
Ayağını suya salmış Zonguldak.
Etrafı denizle dağla sarılmış,
Arada sıkışıp kalmış Zonguldak.

Farkettim; Çaycuman en güzel yerin,
Ereğlin, Alaplın şirin mi şirin.
Senin de gül çehren değişir yarin,
Birazcık sararmış solmuş Zonguldak.

Vazgeçerek her bir şeyden can dahil
Kömürsüz koymamış ülkeyi bu il.
Zevkin, eğlencenin, modanın değil
“Emeğin başkenti” olmuş Zonguldak.

Büyük olan başın derdi de büyük,
Kolay kolay taşınmıyor ağır yük,
Önce Bartın kopmuş, sonra Karabük
Bir yüreği üçe bölmüş Zonguldak.

Az gelir; aslanın ağzında demek,
Yerin tam yedi kat altında ekmek.
Güneşsiz yerlerde harcanır emek,
Rızkı kara taşta bulmuş Zonguldak

Ermemiş bahara kara kışları,
Mateme gark olmuş mavi düşleri,
Babaları, oğulları, eşleri
Dağların pek erken çalmış Zonguldak.

İnsanı her zaman ısıtmaz karbon,
Çok acı yaşattı Kozlu, Karadon.
Senelerce yurda bilinmez kaç ton,
Kömür verip ölüm almış Zonguldak.

Rahmetle anmazsak Uzun Mehmeti,
Mevzu eksik kalır, olmaz kıymeti.
Söküp almak için kara nimeti
Nice Mehmet dağlar delmiş Zonguldak.

Yolları dar, dönemeçli, eğimli
Sürücüler belli ki çok talimli.
Kendisinin bir benzeri Kilimli
Zorluğu kafadan silmiş Zonguldak

Bahsederek yepyeni bir ayardan,
Ayırmak isterler aşıkı yardan.
Göç kurtul bu engebeli diyardan,
Diyene acıyıp gülmüş Zonguldak.

Kınamamak lazım kalkıp gideni,
Vardır elbet bir geçerli nedeni.
Dünyanın tek iki yüzlü madeni
Galiba paraymış, pulmuş Zonguldak.

Her nimete şükrederek, temize
Çıkamazsak Ahirette vah bize.
Dünyasında yer çok; dağa, denize
İkisini hep dost bilmiş Zonguldak.

İyi kötü bir ev düşmüş herkese
Halk alışmış isli puslu nefese.
Osman Bulut ben de geleyim dese
Bir kişilik yer yok, dolmuş Zonguldak