Zombileri gördüm.
Kesif kokularıyla
kol-bacak, kafa ve gövde parçalarıyla
kanlarıyla fethettikleri
artık güneşin üzerine doğmadığı şehirlerinin karanlığında bulundum.
Onlarla birlikte yürüdüm sürüne sürüne.
gariptir ama
bir noktadan sonra huzurun bir türünü duymaya da başladım! ?
Şehri duman etmişlerdi.
Düzen-dirlik tanımıyorlardı.
Ona-buna hırlayıp, sadece yakıp yıkıyorlardı
et peşindelerdi. Yiyorlardı
başka da amaçları kalmamıştı.
ama sadeleşmişlerdi! ?
eski çokluktan haberleri bile yoktu
zamanın o bağlayan öğelerinden de...
ölüm korkuları kalmamıştı
sadece topluca dolaşıp, bağırıp
önlerine çıkan şeyleri yiyorlardı.
zamanın geçmesi de dertleri değildi
yarın sabah kalkıp işe gidecek olmanın stresi
tepelerinde ötecek vampir müdürler
kölesi olunacak binlerce kralları yoktu,
bunun için rahattılar
sadeleşmişlerdi.
Onlarla o kokuşmuş kapkara kentin sokaklarında
içimde ayrı bir huzurla yürüdüm.
Ve sonra kendime sordum şehrime döndüğümde:
Biz bu kadar mı muhtaç hale geldik
zombilere bile özenecek kadar?
ya da ille bu medeniyeti de zombileştirmeleri mi lazım
sadeleşmemiz için?
O akşam herkes uyuduğunda
zombilerle yürüdüm.
(Eylül 2006)
Ömer DalmanKayıt Tarihi : 11.9.2006 16:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
eski çokluktan haberleri bile yoktu
zamanın o bağlayan öğelerinden de...
ölüm korkuları kalmamıştı
sadece topluca dolaşıp, bağırıp
önlerine çıkan şeyleri yiyorlardı
bu güzel şiirin şairine kucak dolusu sevgiler
TÜM YORUMLAR (2)