Yıllar önce ’neden deniz? ’ diye sorduğumda sana, dalgalara bakarak uzun uzun anlatmıştın... Denizi mi kendini mi anlattığın bile belli değildi oysa... Küçük dalgaların arasında kaybolmuş, mavisinde boğulduğuna şahit olmuştum... Evet! senden gittim ama ne zaman bir deniz kenarından geçsem seni gördüm dalgalarında... Seni özlediğimde dalgalara anlattım içimdeki seni, sıkı sıkı tembihledim sonra ’fısıldayın kulağına’... Ben senden giderken hep bir parça bıraktım yüreğimden yüreğine dedi adam...

Kadın sustu... baktı gözlerinin içine uzunca adamın... ’Sussam acır mı kelimelerin canı? ’ diye sordu usulca... Gözünden düşen damlaların karıştığını fark etmeden ayağına çarpan dalgalara, yutkundu dilinin ucuna kadar gelen hasret sözcüklerini...

Sevdim dedi adam yeniden... Çok sevdim inan... Ve senden gittikçe, sende kaldı her bir parçam... Gençliğini aldım senden bilirim... Ben ne denli kaldıysam sende, seni de götürdüm kendimle birlikte... Umutlarını, hayallerini, yarınlarını çaldım gözlerinden... sahi gözyaşların mı söndürdü gözlerinde ki ateşi? Bana her baktığında alev alev yanardı hatırlıyorum... Hayır! Aslında hiç unutmadım gözlerini, gülüşünü... Düşlerimde yaşadım seni... Sana dair kurduğum hayallerle karşıladım sabahları... Düşlerimde büyüttüm sana ’anne’ diye seslenen, kirpikleri, gözleri sana benzeyen çocuklarımı...

Devamını Oku