Karanlık gecelerde
zifiri sarhoşluğumda kovuyorum çakalları
kendimi yalnız bırakıyor
birbirinin kuyusunu kazan
aşk ile nefreti barıştırıyorum.
Ziyan olmasın geceyle gündüz
ziyasız kalmasın karanlık
özlemsiz kalsın sevdalar diye ben hasretimle başbaşa içiyorum.
Özlem yanıbaşımda
dizimin dibinde
uzaklığın elleri ağızları örtmüş
susturmuş çakallar sesi
karlı kış ile kapanmış yolları sevdanın
çığlığın bıraktığı çığdan
karanlık gecede uluyordu ayaz.
Ocakta ateşi ve aşı olmayan evlere yüzü dönüktü güneşin
aklımı karıştırmadım korkuya
devrim ateşinin sıcaklığına
ve
ışığına karıştım..
Kayıt Tarihi : 9.3.2011 16:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!