Ziyan. Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

elim cam kırığı
ömrümü kazıyorum zaman teknesinden, dünün anlından.
diline yaslanıyorum dilim ağrılar içinde
değdikleri yerde ay kesiliyor canrevan biçminde
dilimin yüreği enkaz, dün öyküleriyle tıka basa
dilim ki, gözlerini akıtmış yoldaş ölümlerine ak kağıt kalmış.
kör bir sabra aldanmış ziyan olmuş.
dilim söz depremi gizilidir,
uzandığı aşklardan hep eksik döndü.
aynası paslandı, sırını döktü ağzımın kuyusuna
mezar sessizi öldü..
erkencil kuşlar gibi çıkıp gelmişdi gözlerin.
kaşlarını yolarken gözlerim cinnet içinde söndü.
kendi yaşıma yazgılanıyorum gizlice
sarı yapraklar yüz yapıyorlar kendilerine güz ömrümde.
gülüşünden bir tutam ateş alıp geri çekiliyor yanıyorum.
adını mor kadın koyuyor külümle konuşuyorum
biraz kırgın biraz kor..
umut denklerimi sana çözüp bırakarak,
kendimi bir derviş gibi yontarak yola çıkıyorum,
devrilmenin her haliyle yollar vuruyorum.
alnım göç yolları göçmen kuşlar katarı acılar içinde.
erken kesilen sözümün cesedi ağzımda
acılar ipek ördükçe yüreğimde
bengimsin sarısıcak dut sazımda.