Zıttımla Yaşarken Şiiri - Çağatay Altınt ...

Bir hal ki görmez gözler önünü
Hergün gittiğin yol çukurlu olur
Aklına gelen ilk sözcük bir küfür
Haykırmak ister ve de kurtulmak
Usulca bedeninden

İçine attığın her nefesinde bir neden
Bir neden verecek ya da
Bir medet umacak hareketlerinden Halinde olacak bir burukluk inceden
Ve yoracak kalbini söylemedilerin

Unutma,zıtlıklar var eder her şeyini
Lütfen utanma söyle hislerini
Söyle nasıl nefteti insanın sevdiğine
Ve de nasıl korktuğuna

Babamı seveyim nefretim içinde
Korkayım ondan bir sevgi ateşi içinde
Rahatlığım yanında huzursuzluk içinde
Bırakın anlatayım delirmediğimi:

Ana olur atası ve de yuvası tezin
Baba korur ve de verir antitezini
Bir fırtına bir gece bir mucize ile
Biter macerası insan sentezinin

Seversin korkundan birini
Ondan nefret edersin biraz da
Çünkü bir zincirdir boynunda
Ve ucu onun elinde bir tasmadır aşkın

Üzmek rahatlatır bu vaziyette
Acısını çektikçe anlarsın:
Bir kova gözyaşını görmek
Bir daha gözlerini görememekten iyi gelir
İnsana

Mahvolmak bu hayatta tek başına
Bu kadar dersin verilmesi yetmez mi
Yetmez mi bu kadarını bilemem ama
Garip bir yolcuyum hep giderim

Çünkü ulaşmak değil meselem
Sadece biraz çabam görülsün
İstediğime giden yolda olsam
O kafi,bana yeter