Zıtlıkların Aşkı Şiiri - Abdullah Demirel

Sen sıcaktın,
Üşüyordum ben.
Bir yaz akşamıydı senin gülüşün,
Kışa dönüktü benim kalbim.
Ama bir gün,
Karşılaştık bir otobüs durağında
senin gözlerinde Anadolu kadar geniş bir umut,
benim elimde yarısı yanmış bir sigara.

Birbirimizi tanıdık o anda,
hiç konuşmadan,
çünkü kimi insanlar vardır ya
Birbirinin kaderini bilir ilk bakışta.

Senin saçlarında sabah rüzgârı,
benim sesimde gece nöbeti vardı.
Sen “kal” dedin,
ben “gitmem” diyemedim.
Ama gitsem de
kalırım elbet seninle birlikte.

Çünkü kimi seviler
bir evin duvarlarında değil,
bir şehrin gölgesinde göverirler,
rüzgârda savrulur,
bir köşede kök verirler.

Sen, yumuşak bir toprak gibiydin,
ben, kabuk bağlamış bir yara.
Sonra dokununca sen bana,
kanadım ben
iyi ki kanadım ama,
çünkü kanamak bazen
anımsatır yaşadığını insana.

Biz, iki ters kutuptuk belki
ama biliyorsun,
elektrik de öyle doğamaz mı zaten?
Bir dokunuşla yanar dünya,
Devrimler başlar bir kıvılcımla.
Bizimkisi küçük bir aşk değil,
Büyük bir mucizeydi,
iki ayrık ruhun
aynı solukta birleşmesiydi.

Bir gece,
sen uyuyordun.
Ben baktım yüzüne.
Göz kapaklarında yorgun insanlığın uykusu vardı.
Dedim ki o zaman içimden:
"Sevmek, bir kişiyi değil,
İnsanlığı sevmektir bazen."

Senin teninde barışın kokusu,
benim ellerimde savaşın izi…
Ama yan yana geldiğinde ikisi,
bir şiir olur hepsi
yumuşak, kırılgan,
ama dirençli…
tıpkı zorlu bir yaşam gibi.

Nerede olursan ol şimdi,
rüzgârı dinle sevgilim,
Sesim karışmıştır belki içine,
belki bir martının kanadında sana gelir bir dize.
"Hep birbirini çeker zıt olanlar." biliyorum
ve ben hâlâ
inatla farklı bakıyorum gökyüzüne
aynı yönde eserken seninle.

Çünkü aşk, sevgilim,
yalnız yan yana yürümek değildir,
ayrı yollardan yürüyüp bazen
aynı yere varabilmektir.