Zıtlık Şiiri - Emrah Bekci 2

Ben seni çok sevdim, gözlerinle yanarken,
Ben seni hiç sevmedim, yüreğimde buz varken.
Bir yanda sıcaklık, bir yanda soğukluk,
Aşkın çelişkisi içimde kırık bir suskunluk.

Ben seni çok sevdim, her dokunuşta erirken,
Ben seni hiç sevmedim, uzaklarda gezerken.
Bir yanda yakınlık, bir yanda uzaklık,
Kalbimdeki sessiz çığlık, sensiz bir yanılgı.

Ben seni çok sevdim, yıldızlara dokunurken,
Ben seni hiç sevmedim, gölgelerde kaybolurken.
Bir yanda umutlar, bir yanda hayaller,
Aşkın rüzgarında savrulan kırık düşler.

Ben seni çok sevdim, her gülüşünde çiçek açarken,
Ben seni hiç sevmedim, o çiçekler solarken.
Bir yanda bahar, bir yanda kış soğuğu,
Yüreğimde bir sızı, gözlerimde boşluğu.

Ben seni çok sevdim, her anında var olurken,
Ben seni hiç sevmedim, yokluğunla dolarken.
Bir yanda varlık, bir yanda hiçlik,
Bu aşkta iki uç, uçsuz bir belirsizlik.

Ben seni çok sevdim, ismini her gün anar gibi,
Ben seni hiç sevmedim, adını hiç duymamış gibi.
Bir yanda anılar, bir yanda unutuş,
Kalbimde iki ses, suskun bir konuş.

Ben seni çok sevdim, bir damla gözyaşıyla,
Ben seni hiç sevmedim, kalbimdeki boş bakışla.
Bir yanda derinlik, bir yanda yüzeysellik,
Aşkın derin uçurumunda asılı bir his.

Ben seni çok sevdim, geceleri uyanık kalarak,
Ben seni hiç sevmedim, sabahları unutularak.
Bir yanda rüyalar, bir yanda uyanış,
Aşkta kaybolmuş bir ruh, yitmiş bir tanış.

Ben seni çok sevdim, her cümlede adın geçerken,
Ben seni hiç sevmedim, her cümle sona ererken.
Bir yanda başlangıç, bir yanda son,
Bu sevda daimi mi, yoksa bir zaman yalan mı?

Ben seni çok sevdim, kalbimde seni taşırken,
Ben seni hiç sevmedim, ağır bir yük gibi bırakırken.
Bir yanda hüzün, bir yanda huzur,
Aşkın çelişkisiyle, bitmeyen bir yolculuk.