Zişan Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

zişan

senki hazem koynuma güllenince
yıldızları sönük bırakırsın
gök yüzünde can güneşimsin gözüme..
bilincim toplumsallaşır da yüreğim yarılır
gönlümü erinç kılan senin demsaz dudaklarındır
kumru olur dem çekerim..
o dem sazlarının avazıdır kulak şadım, şad ol hazem
leblerinden kesileli köreldi hem suyumun gözü hem kulağı
ateşin sabırsızlığıyım yanarak büyürüm sana
kül olup tamlanmaya..
demsazların gülün gülüşünce açılsınlar ağzım içine
cebirini çözsün gönlüme aşkça..
gam toprağım coşa gelsin özümde çiçek çiçek
göğsün kuşluk vaktinin tan ağarımı parlağıydı
dudakların gül dengidir hatta
gül, dudağın eksiğidir solanda..
dudakların ise ala doyanda dolgunlaşanda
ağzıma balkıyanda doyarım sana..