Zişan Şiiri - Alican Sofu

Gözleri umutla bakardı,
Sapsarı örgülü saçları,
Yemyeşil gözleri vardı.

Adı zişan,
Anası ölmüştü
Omzunda bir ton yük,
Yaşamaktan yorulmuştu.
Daha onaltı yaşındaydı zişan.

Acımasız bir ailenin en küçüğüydü,
Hayallerini asıyordu gözlerden uzaklara,
Yüreği yanıyordu.
Üstelik yoksultu, damlarından su akıyordu.

Adı zişan,
kimse yoktu bir " nasılsın" diye soran.
Yaşından büyük yükler omuzlarında,
Sırtında kova kova su taşıyan.
Eşarbından taşıyordu sapsarı saçları,
Yemyeşil ovaları kıskandırıyordu bakışları.

Babasının fermanına, çaresiz düşmüştü hayalleri.
Ses etmedi,
Edemezdi, çaresiz ve güçsüzdü sözleri.

Gözleri umutla bakardı,
Sapsarı örgülü saçları,
Yemyeşil gözleri vardı.

Adı zişan,
daha onaltısında gelinliği kefen niyetine giyen,
sevmediği birine ferman edilen,
Gözyaşlarıyla kurduğu uçuruma itilen,

Çaresizdi zişan,
Para uğruna, körpecik yüreği,
Taş kalpli bir gaddara satılan.
Hayalleri vardı daha duvağı açılmamış olan.
Aşk'ın ne demek olduğunu bilmeden,
Ölmeği düşündü zişan,

Gecelerde düşündü,
Beyninde dolaşıyordu kara günlerin korkusu,
Oyy zişan,
sarı saçlı yeşil gözlü,
açmamış goncaydı daha gül dalında.
kara yazgısına suskun düşmüştü gözleri,
Yemyeşil gözlerinden kan akar olmuş.
Ceylan yüreği yedi yerinden vurulmuş,

Günler geçmiş,
O gün gelmiş,
Zişan suskun,
Üç kuruşluk başlık parasına, umutları satışmış.
Töre denen lanete.

Giderken atın üzerine ölüme,
Duvağını kefen bilmiş ömrüne,
Artık şafak sökmez olmuş günlerine,
Her gün tokat yemiş zişan,

En son sonunda dayanamamış,
Çekip küfeği başına,
Çekmiş tetiği zişan,
On altısında kara toprağa ferman düştü zişan.