Zirveden Düşüş Şiiri - Harun Tolga Peker

Bu şiirin zirvesinden başlıyorum seni sevmeye..

Adın gazetelerin sarı sayfalarına verilmiş
Kayıp ilanlarında saklı,
Tenini zırhladığın fondoten iki gözünü kaybetmiş,
Kulaklarında dünden kalma
İki kalibrelik bir sus...

Bırakıyorum kendimi
Dudaklarının kenarında küflenmiş
Bir türkünün nakaratına,
Nerede o eski bayramlar desem de
Geri gelmezsin artık,
Virajını alamadığım bir yalnızlığın ortasındayım...

Yan yana gülümsediğimiz fotoğraflara
Çığ düştüğünde,
Paslanmış bir makas olaya ani müdahale ederse,
Ekim rimelini akıtabilir dizlerine,
Her ne kadar ağlamak yakışmasa da sonbahara
Düşen her yağmur damlası kadar
Yakındır kurşun şakaklarıma...

Unutmadan;
Ayak izlerini bırakmışsın
Yoksulluktan çöp arabasını sokamadığımız
Fakir sokağımın ince belli kaldırımlarına,
Otuz sekiz numaralı ayakkabının bastığı yerlerde
Otuz sekiz çeşit bitki filizleniyor,
Bakıp bakıp ağlıyorum,
Ve;
Çocuklarımızın yerine
Çiçeklerimizi büyütüyorum...