Zirvedeki Yanlızlık Şiiri - Fırat Gül

Yalan dünya; Hiç sevmedim seni,
Kötülere şehr-i cennet,
Îyilere ise kabr-i azap cehennemsin.
Yemyeşil dağların,rengarenk çiçeklerin,masmavi sularin var,
Seyre mahkum manzaralarını göremedikten sonra neye yararsın be!
Oturmuşum bir kenara,
Bir de sigara yakmışım efkarımın yangınından,
Dumanını seyrederken beni arkamdan vurduğun geceleri hatırlayıp;
Bir daha yakmışım gönlümü,
Ben seni yakamadıktan sonra gönlümü yakmışım neye yarar,
Hani dogarken söz verdiğin umutlar,hayaller şakamıydı?
Yalan mı söyledin bana be!
Bırak artık yakamı ne olur,
Çok uzun bir yolun yolcusuyum ben.
Görmem gereken çocuklar var yolumun üstünde,
Zira hiç yaşayamadığım çocukluğum onların gözlerinde saklı!
Minik ellerinde hiç oynayamadığım oyuncaklar,
Kalplerinde uzun zamandır tatmadığım sevgiyle dolu.
Konuşmam gereken bir ihtiyar bekliyor beni az ötede,
Dalgaları durulmuş deniz gibi ağır ağır kıyıya vuruyor bakışları,
Kurak tarlayı andırıyor bedeni,
Sonbahar misali dökmüş tüm güzelliğini yerlere,
Dünyadaki son rolünü oynuyor belkide,
Geriye dönüp baksada dönüşü yok artık;
Ne yoldan bir hatıra kalmış,
Ne de dünya eski halini almış.

Zalim dünya; Hiç bağlanamadım sana biliyormusun?
Benim mi ipim çürüktü,
Yoksa sen mi beni bağrına basamayacak kadar acizdin.
Tüm güzel renkleri barındırdında içinde;
Sadece benim hayallerim mi siyaha bulandı?
Adaletsizsin işte;
Tüm yaşantı mı küçük bir mezar çukuruna sığdıracak kadar adaletsizsin.