Everest’in zirvesinde açmış kır çiçeği,
Gün ışığı altında parlıyor kanatları.
Sarmış ufku renginin verdiği gökkuşağı,
Dolamış tüm dağları bir içim kokusuyla.
Ulaşmaya çalışıyordum acımasız yamaçlardan,
Kayalar vadiler susar çağlayan engel.
İçimdeki umut der dayan kalbini dinle
Olacaktır sana esir, zalim Everest…
Direncimi kırmadım tanımadım sarp engel
Ulaştım zirveye umuda aç yüreğimle.
Karşımda duruyordu mis kokulu yedi rengiyle
Ayırdım toprağından, benim artık kır çiçeğim.
Rengi yaprağı soldu boynu büküldü
Parlayan güneşin yerini karabulut aldı.
Gök gürültüsü nefretle şimşeğiyle kırbaçladı
Fezayı inleten sesiyle beni kınadı.
Titreyen ellerim toprağa dikti kır çiçeğini,
Gözpınarım çağlayanıyla suladı köklerini.
Karabulut çekildi güneş yeniden selamladı
Kır çiçeğim, yedi rengiyle ufuklara kucak açtı.
İniyorum aşağı sen kazandın zalim Everest,
Şimdi uzaktan bakıyorum, kalbim kırık gözüm yaş.
Zirvende parlayan kır çiçeği yaprak atarsa bir gün bana,
Şahlanır yüreğim yıkarım dağlarını, gâvur Everest…
Kayıt Tarihi : 10.1.2009 20:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!