Zirve Şiiri - Abdullah Erdem

ZİRVE

bir dağ vardı
akasında umutlarım
gece gündüz tırmandım
ne yokuşlar gördüm
ne uçurumlardan düştüm
ne uçurumlar...

tırmandım
yalnız ve tek başıma
öyle bir yokuş
nasıl yokuş
zirve ne kadar uzakta
ne kadar...

tırmandım
önüme engel koydular
ne kurtlar saldırdı
ne mayınlar döşendi
ne mayınlar...

zordu
ellerim tırnaklarım
söküldü bir bir
dizlerim kan içinde
tırmanırım
gönlümle
tırmanırım...

bir el ver
dedim
gördüklerime
onlar zirvede
el vermiyorlar
yırt perdeyi
gel diyorlar
gel diyorlar...

kimse tutmuyor
büyük hesaplaşma
büyük bir dağ
büyük yokuş
zirve ne kadar uzakta
ne kadar...

biter yokuşum
bakarım geriye
ne görrüm bilmem
nasıl görürler beni
nasıl...

çıktım zirveye
çıktım
hayallerim serap oldu
susamıştım
hayallerim serap oldu...

boşa tırmanmışım
nur dağına
bir şey yokmuş
dağın arkasında
bir şey yokmuş...

benmişim o
o yokuş benim içimde
yükselen bir dağ gibi
o benmişim
o dağ benim içimde...

Abdullah ERDEM
22/02/2008