Zırar Şiiri - Derin Akkurt

Bu nesep bu kan bağı aynı özün sureti...
Bu damardan bu kökten koparım mı zannettin?
Düşmanların neferi bu, çoktur mazereti.
Aslını inkar edeni sen nasıl yücelttin?

Kendince yazdığın kurgu nazarla vurgundu.
Nazarındaki dönülmez bir çağ bozumuydu.
Uydurdun, akışıyla her kalıba uygundu.
Bizar bir sanrının ikinci bağ bozumuydu.

Ne beyhude bir çaba! Daha kaç hırs kaç kibir...
Vefa gibisi var mı? Duydum konuşmaları:
Kardeşlik dedim, sen ise ihtiyati tedbir...
Mirasım gecelerdeki kurt ulumaları.

Gözlerini aç ve gör beyazın hikmetini:
Birbirini incitiyor mu kar taneleri?
Ömür denilen şu yaprağın akıbetini,
Anlamak için neler vermezdim neleri...

Nasıl ki ayakta tutuyorsa kemik eti,
Söylenmemiş sözlerin tövbesi de düzmece.
Gel, inat etme, al içimdeki şu kasveti!
Neyin bekleyişi bu daha kaç gün kaç gece?

Kış uykusundan uyandım, gördüğüm bir düştün.
Kaç halka ekledim pişmanlıklar zincirine.
Yüzüne güleni dost bildin, ardına düştün.
Kimseyi koyamazsın ailenin yerine.

Şimdilik dalganı geç, kafaları karıştır.
Oyuna geldik, birken ikiye bölündük biz.
Aynı kandan aynı candan olanı yarıştır.
Gör bak zamanla senden de kalmayacak bir iz!

İnkar ettikçe başka bir son, farklı bir zamir...
Hayatımızı zehir etmeye meyil miyiz?
Her şeyi sineye çekmekten çürüdü demir.
Biz ateşle su, uzakla yakın değil miyiz?