Zıpkın Şiiri - Necdet Arslan

Oysa
Kaç kez söyledim durdum
Her söylediğimde bir sözcüğü eksiltmekten korkar olduğumu
Hiç konuşmasam öteki sözcüklerin küseceğini de

İçimdeki hangi ince suların sesinde yankılandığını
Ve ak göklerce bulutun oynaştığı gizemlerin kokusunu
Tülü aralayınca bulduğum gözlerine
Işınladığımı nerden bileceksin

Daha dün,bu sabah,biraz önce
Yüreğime usulcacık dokunuyorken
Çekmen var ya ellerini birden
Darağacında sallanırcasına
Loş avlu boşluğunda başka bir infaz

Yonca çiçekleri gibi ışılayan gözlerin için
Kaç Zühre yıldızını en ulu vakitlerinde buruşturarak yırtıp attığıma dair
Nar taneli buse dokunuşlarıyla uyanılan sabahlarda
Okyanuslardan da büyük andlar içtiğime inanır mısın

Şiirlere sığınışım
Sanma ki depreşen umarsızlıklarımı avutmak içindir
Bak adıl topluyorum bir başıma dağlarda
Hep ikinci tekil kişi
Hep –i durumu
Elimi kanata kanata dikenler arasında

Kanımı usulca mayalayan buyurgan duygularını
Alıp öteki kentlere taşıdığın zamanlarda
Mehtap yangınlarımı söndüremeyen susuz çeşmeler sıraladığını ardın sıra
Söylesem de inanmazsın

Sana anlatmaya gücüm kalmadı,desem
Bu kez başka bir zıpkın saplanacak yarama

Anladım ki
Bütün sellerin sorumlusu
Yağmurlar falan değil gözlerinmiş meğer...

Yoksa o hüzzam şarkı dolanır mıydı dilime
‘’Seni,sesini,gözlerinin rengini…’’

İşte bundan iki gözüm
Yüreğimdeki buz dağlarının sessizce büyümesi
İşte bundan…