Zindandaki Babama Mektup

Bir yaz akşamıydı gittiğinde,
Sıcak yakıyordu yeri göğü, her şeyi,
Annem ise ağlıyordu hıçkıra hıçkıra,
Bazen camları,
Bazen ise bardakları kıra kıra.
Sıcağa rağmen titriyordu her yanı,
Ben deyim günlerden cuma sen de salı,
Gittin ya günün önemi kalmadı.

Bir çiçek vermiştin bana,
Verirken de tembih etmiştin ya,
Bu solmadan gelirim demiştin,
Çiçek çoktan soldu, sayfalar arasında,
Yoksa sende mi yalan söylemiştin?

Günler aylara, aylar yıllara dayandı,
Kimi zaman gülündü kimi zaman ağlandı,
Yürek bu sığmaz içine her şey amma!
İşte o da bir umuda umutsuzca bağlandı.

Bende üşüyorum, bizde üşüyoruz,
Bazen sorularda, bazen cevaplarda,
Baban nerde diye sorduklarında,
Başka cevaplarla geçiştiriyoruz.
Bilmelisin baba,
Babasızlığımızda bizde üşüyoruz.

Sen giderken yazmayı bilmiyordum,
Sen giderken okumayı da,
Sen giderken sensizliği de bilmiyordum,
Sen giderken ağlamayı da.
Şimdi her şeyi öğrendim,
Öğrettiler bana öğrendim ya.

19.01.2010 Lodumlu / Mehmet DUMANLI