Zindana Mektup 1 Şiiri - Mehmet Dumanlı

Diyorsun ki mektubunda
Gökyüzüne baktığımda
Yalnızlığım aklıma geliyor,
Peki biz ne yapalım buralarda,
Taşa baktığımıza, toprağa baktığımızda,
Suya baktığımızda, gece yattığımızda,
Hayalin aklımıza geliyor.
İçimizi her çektiğimizde,
Binlerce kez dağlar devriliyor,
Verdiğimiz her nefeste ise,
Ateşinden yürekler eriyor.

Bizler güneşi görüyoruz da ne oluyor,
Yine içimiz karla kaplı üşüyoruz,
Sen orada bizler burada sanma oluyor,
Güneşde bile, güneşle donuyoruz.
Sen yoksan eğer burada, yalnızsak,
Ne fark eder ki bizde dışarıda tutsak,
Isınmaz içimiz, ısınmaz yüreğimiz,
Bir elimizde ay’ı,
Bir elimizde güneşi tutsak.

Sanma saçlarımız örgülü,
Gözlerimiz sürmeli,
Dillerimiz sustu konuşmaz oldu,
Gülmedi gözlerimiz sen gideli.
Sustu her şey, her yer sensiz, olmuyor,
Bir şeyler yanlış, bir şeyler eksik duruyor,
Kalpler değil, kalplere prangalar vuruluyor,
Gecelerin ardı geceler diyenler,
Yine haklı, yine haklı çıkıyor.

Dışarısı karanlık, dışarısı soğuk,
Sesimiz kısıldı, konuşmuyor çoluk çocuk,
Kimi diyor gelip geçer, kimi ise sabır,
Bazen ağlıyorum sesim ise boğuk,
Sensiz olmuyor,
Sensiz dolmuyor bu boşluk.

18.01.2010 Mehmet DUMANLI