Zindan Mı Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

yoksulluğunu kader sanırsın dalların,
bilmezsin ki küçük tepelerinde mor ağaçlar tüter yüreğimin...

dağ dağa küsmüş de dağın haberi olmuş bundan,
hangi karları kovalıyorsun sırtından,
erir mi sandın yükseklerdeki beyazlıklar,
yürek düşerken elini vicdanına koyar buz kesilmişken...

yalan zeka işiyse ben aptalım sevdalara,
minikleri kandırmak kolaydır sahipsiz dakikalarda,
baksana bulutlara güneşle dost olmak zorunda...

kırılacaksan olma cam gibi,
dağıldığında keseceksen kalbime pencere olma,
buğulanma boşuna üzerine yazı yazacak değilim...

bir deri bir kemik kalmışsa yüreğin duygularını yakmışsın demektir...

Hey hat,karagözüm karasına çatal batırmış çingenenin......

oyunlarına başka perde bulsun gölgede kalanlar,
iki sopaya istediğini söyletirsin ipleri sırtına bağlanmış kağıt parçalarına...

öremezsin içime örümcek ağlarını yapışmam yanlış kulplarına sekiz bacaklıların,
kutsal sayarım yine de ezmem,
karıncayı incitecek olsaydım yüreğimi değil bedenimi koyardım toprak üstüne...

yuvasını dağıtmak kolaydır hacminden küçük sevgilerin,
yürek gibi olacaksın bir kaç odan bulunacak kanların içinde,
zamanında akmasını bileceksin aşk için,
kirli olmayacaksın ibadete vardığın seccadenin üzerinde....

zindan mı arıyorsun gir gözlerime,
hiç bir işkence etmez kirpiklerime tutunabilirsin,
istediğin kadar kalabilirsin,
çıkmak için batır kendini yeter gözbebeklerime...

sen zindan dersin,ben saray derim
etrafında top döndüren sayısız soytarılar...

taş gibidir sabrım taşmaz,
sevgim layık olana sabrım gibidir,
gün olur devran dönmeyi unutabilir,
yüreğim dönmez aslından bir adım geri...

bir dakikalar toplandığında,
saatlerin günleri vurup yılları devirdiğinde ben hala aynı gözlere bakıyor olacağım...

AŞKlar yıllara meydan okumasaydı,
Mecnun Leyla'yı vurur,
Ferhat'da dağları Şirin'in başına yıkardı...