Zindan-ı Hicran Şiiri - Aşkı Harun

Ey sevdâ-yı bî-hudûd, ey ümid-i virâne,
Kalbim ki her dem harâb-ı hicrândır, perişâne.
Yâr ki uzağ-ı dîde, nâmı dahi düş perdesinde,
Aşkı mıh gibi çakılmış, firkat her nefeste.

Leyl-i bekâda yârın vuslatı tahayyül,
Amma her şeb uykularım mâtem-i gönül.
Sabahlar zehr olur, mehtap yarama derman,
Lâkin ziya dahi nâr olur, elem âb-ı revân.

Beklemek, bir zindân ki zaman mahpusunda,
Her nefes kahr olup vurur zincir vuslat arzusunda.
Ey dil, vuslatsız sevda niçin bu kadar derin?
Görmez misin? Çehresinde yârın yâr yok, bir serin.

Ümîdim tâhir, aşkım elbette pâk,
Lâkin ne fayda, bu sevda da bir tuzak.
Bir gün belki nâz ile bir selâm gelir,
Ama ya gelmezse? Bu hicrân dahi bî-haberdir.

Ey felek, aşkı mı zâyi etme, zulmet eyleme,
Zira her yetim umudun kalbi kırık nihayete.
Beklerim, beklerim, tâ ki ruhum hûda erişe,
Sevmek ne hazîn, ne yaralı, ve bir o kadar vehîşe.