Zindan Şiiri - İrfan Özcan

I

Her şeyin aslına kavuştuğu yerdi burası…
Yakardı zindan, kavururdu
“Ham” burada pişerdi
Ya sonrası…
Sonrasında kapanırdı cümle kapısı
Bir yanım paslı zincirler kadar hür olurdu
Diğer yanım boğulurdu…

Titreye titreye inerdi akşam
Mavi küsünce gökyüzüne
Vaktinden önce düşerdi yapraklar
Yaz henüz bitmemişti oysa
Sadece nevbahar terk etmişti güneşin battığı yeri
“Geldim” diyordu
Yalan söylüyordu sonbahar…

II

Ve işte…
Biz üç sevgili buluşurduk rutubetli bir karanlıkta
Vefakâr zincirim
Som taştan dört duvar, üç pencereli
Ve bir de ben; yaşayan ölü
Yaşayanı ölen
Öleni kalan
Deli…

III

Ve fakat…
Ben sığardım da
Yüreğime dar gelirdi zindan
Senin başladığın yerde hükmünü yitirirdi zaman
Deruni bir karanlık çökerdi üç pencereye
Kangren yara kadar sessiz
Körler ülkesine yazardım da
Kimseler görmezdi…
Kör kandillerde çerağ olurdu gözlerim
Yaramdan damlardı her harf
Şiir kanardı
Kanardım an be an…

Ve dahi…
Kanım içime akardı/Ölürdüm
Kan kaybından öldüğümü zannederlerdi
Oysa
Sen kaybından ölürdüm
Bilmezdin…
Kimseler bilmezdi…

IV

Ve lakin…
Olan görünenden çok daha fazlaydı da
Ölü evinden diri çıkmıyordu nihayetinde
Işığın görseydi sen de görecektin belki
Kör pencereli dört duvarımı
Zincirlerimi
Loş mahbesimi…

Heyhat! Görmezdin…
Göremezdin… Işığın kördü…
Hafife aldığımız hayat hafife almamıştı da bizi
Görmemiştin…
Görmemiştin, bizi ayıran nehrin susuz olduğunu
Hürriyetimi görmemiştin
Esaretimi de göremeyecektin…

Aramayacaktın da/ nitekim
Arasaydın, kaybettiğin yerde bulacaktın beni
Dört sağır duvarın arasında
Her dem ateşinde dönerken bulacaktın
Yorgun semazenini…

_/__

Tutukluluğumuz iki mahşer arasında esrarlı bir “es”
Yeter!
Bizi azat et
Ey içimizdeki mahbes…