Zından Şiiri - Vefatih Ce

şu beni ilmek ilmek boğmakta olan koca cümle öbeklerinden
bir karmaşa hâli var üzerinde halihazırda
kaçarken, taş duvarlardan örülmüş yorgun düşüncelerden
yetişmek en azından beton dikitler arasında
tutup güneşin uzattığı parmak uçlarından
gitmek isterken kaldım yine şu lanet dünyada
beyler ve efendiler
pek bir namert

odanın karalık ucunda zırıl zırıl bir ses
eyvah! saat 7.35 uyan geç kaldın,
bedenini giy ruhuna
öyle kaçaktır ki zincirlersin o eski prangalarla
şu ruhumu örtmekte olan acziyetimden öyle utanırım
öyle boğuldum ki bu kara leke içinde nefes almaktan
savrulurum oradan oraya içi boş avuntularla

hava birkaç arşın daha yaklaşarak yeryüzüne
yükseklerden sustu öylece
beyler, ağabeyler ben de yüksekçe sustum
gök kubbe bana milyon santim yaklaştığında

damarlarımda dolaşan birkaç siren sesi
firar eden ruhumu kovalıyor
bu nasıl yaşam?
bedenim zındanlardan öte camekanları arzuluyor
sirenler son kez çaldığında
damarlarda atılan son devriyeden sonra
zındanlar yıkılıp toprak oldum