Zindan Şiiri - Zülfü Evin

Zindanları düşlüyorum,
İs tutmuş tavanlara yansıyan bakışlar,
Alev alev yanan sigaralara yansıyan bakışlar,
Zindanları yaşıyorum;
Yolum düşmese de zifiri karanlığına,
Karanlıklar içinde kanayan yaralar,
Kanayan yaralarla sararan fotoğraflar,
Bir köşesinde dönüyor eller üzerinde,
Özlemin akıttığı yaşlar içinde.
Kim der ki hayat beklemeye değer,
Neyleyesin hayattan beklentin kalmazsa eğer?
Ruhum karanlığın büyüsüne kapılmış bekler,
Siyahta toplanıyor dünyamdaki renkler.
Bir mercek büyüklüğünde gökyüzüm,
Burada yetim, burada öksüzüm.
Zindanları kokluyorum;
Nemli duvarların maviye çalan yeşil renginde,
Bir ebru sanatı olmuş ruhumda bu taşlar,
Eğiliyor, saati hiç değişmeyen başlar.
Bir dilim ekmek, bir çanak su bedenimi saran,
Bahar da olsa yaz da olsa yağıyor hücreye boran.
Üşüyorum, yıllanmış zincirler arasında,
Bir ömür geçecek böyle pusuda.
Zindanları düşlüyorum;
Hayalleri söndüren duvarlar arası,
Kimi sevda kimi kan kimi de namus davası.
Bir ömür, zindanların sisli duvarlarına yaslanan,
Bir ömür, zincirler arasında paslanan.
Ruhlara şarkıdır burada zincir şakırtısı,
Bitmez burada vicdan, ruh sancısı...