Zincirli Kuyu Şiiri - Savaş Çakır

Arkamda bırakırken kan dolu bir vakayı
Vicdanım kayda geçti yeni bir sabıkayı
Bir hırsa kurban olup mahvettim hayatımı
Yenemedim kalbimde soluyan inadımı
........
Ne soluk almak için ne bakmak için durdum
Durmasın diye atım vurdum kırbacı vurdum
Ve sonunda hırçın bir kayalıklarda durduk
Birkaç gün saklanarak oraya pusu kurduk
Diğer yandan vicdanım bana rahat vermedi
Kendi kendime kızıp durmak fayda vermedi
Geçtim kayalıkları aştım yüce bir dağı
Güneşte tam tepemde kızgın alev yumağı
Günler boyu yol aldım saatlerce saklandım
Sanki ben bu topluma ebedi yasaklandım
Bu kaçış nerye kadar ey gönlümdeki isyan
Cezanı çekeceksin sonun olsa da zindan

Ay battı güneş doğdu, güneş battı ay doğdu
Dakikalar, saatler, günler artarta yağdı
Ve yine bir karanlık kaplıyorken etrafı
Bir suyun şırıltısı sarmıştı her tarafı
Suyun coşkunluğundan üst tarafı köpüklü
Köpüklerin üstünde uzun bir demir köprü
Geçmek için köprüden hızlandırdım atımı
Sanki yeniden taktım hayalet kanadımı
Belki bir kurtuluşa doğru yol alıyordum
Korkum azalıyordu bir ümit soluyordum
Tak tak nal sesleriyle daldım şehrin içine
Nedense bir burukluk karıştı sevincime
Ne karanlık bir sokak ne acayip bir şehir
Lanet okuyor bana arkamda kalan nehir
Gözlerim kapanıyor hemen uyuyacaktım
Her taraf düşman bana nerde saklanacaktım
Kapanırken gözlerim kaderime ah ettim
Kıvrılıp bir köşeye öylece sabah ettim
Omuzumda küçük bir sarsıntıyla uyandım
Uyanırken irkildim peşimdekiler sandım
İki kişi yanımda öylece dikiliyor
Biri yaklaşmış bana kolumu silkeliyor

Bana nefret kusuyor sanıyordum her yanım
Kalkıp yola koyulduk atım, ben ve isyanım

Artık her tarafımda çığlıklar duyuyordum
Sanki bir cehennemin içinde uyuyordum
Ellerim titrek titrek, boğazımı sıkıyor
Affedince kendimi tekrardan bırakıyor
İçimde dönüp durdu uzun bir sorgu sual
Haykırdım! Yüce rabbim ne olur canımı al
Koca kayalıklara kafamı vuruyordum
Çıldırmıştım. O sese mani olamıyordum
Kendi kendi cezamı vermeye karar aldım
Sürünerek bir taşın tam tepesine geldim
Haykırdım gök yüzüne belki bir duyan olur
İçimde ki acı ses belki dedim kaybolur
İtti vicdanın sesi koskoca bir boşluğa
Gözlerim esir oldu sonsuz bir karanlığa
İçinde kaybolduğum derin zincirli kuyu
Aldı yüreğimde ki acımasız korkuyu
İhtirasın oyunu beni kuyuya soktu
Zincirlenmiş kuyudan artık kurtuluş yoktu