Zincirleme Düşüş Şiiri - Elif Kaçmaz

Ne yaşadığımı bilseydim
Ne yapacağımı da bilirdim
Umut aklıma hücum ederken
Toplayamadığı ganimetleri
Yaşları oldu gözümün

Bu bir savaş, kendimin kendime açtığı
Ne kazananı belli ne kaybedeni
Bir boşluk hissi arzuladığım
Hissizliğe hiç bu kadar muhtaç olmamıştım

Belli ki yıkık bir insanın ardından
Geriye kalan yalnızca kahkahaları
Kimse duymuyorsa hıçkırıklarımı
Dönüp kendimle ağlamam gerek

Bu bir gidiş, bu bir geliş
Duymak isterler, anlarım
Ben daha kendime anlatmadım
Size nasıl açıklayayım

Bir ağacın en yüksek dalıyım
Gövdem yıpranıyor gittikçe
Zamana dayanamıyorum
Ve bittiğinde tüm direncim
Yere en sert çakılan yine benim