Zincirin Ucunda Şiiri - Selami Çakır

Kapıyı vuruyor gece,
demir bir rüya gibi.
Şimdi kim bilir,
hangi sokakta bir çocuk düşürüyor topunu,
hangi kadın saçlarını savuruyor rüzgâra.

Burası soğuk,
ama ılık bir şey dokunuyor içime,
belki bir kuşun kanadı,
belki de gülüşü çok uzak bir sevgilinin.

- "Düşündün mü bugün?" diyor yan hücreden biri,
- "Düşündüm," diyorum,
"Bir sokak vardı, incir kokardı,
bir pencere vardı, gökyüzüne bakardı."

Susuyoruz sonra,
sözcükler birbirimize çarpmaktan korkuyor.
Ama susmanın da sesi var burada,
bir çiçeğin yapraklarına düşen damla gibi.

Şimdi dışarda biri sigarasını yakıyor,
burada ise karanlık,
ama yine de,
bir yerde bir ağaç kök salıyor olmalı,
görmediğimiz bir yerden.

- "Bir gün biter mi bu?" diye soruyor yeniden,
- "Bitmez," diyorum,
"Çünkü biz bitti sandığımız her şeyden
yeniden başlıyoruz,
her nefeste,
her adımda."

Ve gece bitiyor.
Ama biz hâlâ o incir kokan sokağın
başlangıcındayız.