Zincirin Pasında Açan Gül

Bir yüzü cop, bir yüzü şeker;
bir eli bombada, öbürü demokrasi nutuklarında.
Halk kime inansın, kime yaslansın?

Demokrasi dedikleri zincir,
özgürlük dedikleri kafes.

Kimi yüzünü yaldızla örter,
kimi sakalını maskeye sarar—
hepsi aynı düzenin lejyonerleri.

Satılmışlar dolaşır sokaklarda,
adları bilinmez,
ama kokuları aynıdır:
ihanet ve korkaklık.

Bir zaman haçla çağırdılar,
bir zaman bayrakla.
Şimdi “insan hakları” derler,
sömürünün üstüne şemsiye tutarlar.

Kimi aydın geçinir,
kimi akademi kürsüsünde,
kimi kürsülerden fetva salar;
hepsi aynı kör kuyunun kovalarıdır—
sömürüye su taşımak için.

Ama unutulmaz:
tarih kanla yazılır,
tarih ellerle yoğrulur.

Ve kırılan zincirin pası
göğüslerde gül gibi açar.