Zincir Şiiri - Birdal Kazaz

Çoktandır has bahçede
Güller artık kokmuyor.
Bülbüller boyun bükmüş,
Garip garip ötüyor.
Aşklar hep unutulmuş,
Nefret saltanat kurmuş,
Toprak paklar mı bilmem
Günahlar dağ dağ olmuş.

Ağlamak kader oldu kardeş imiş gülmeye.
Ağlamak bana düştü gülmek ise yabana.
Sahte yüzlerde, maske utancından eridi.
Mazlumların ahından dağlar taşlar inledi.
Titredi mi vicdanlar bütün bu heyuladan?
Bir memba fışkıracak kalbin en derininden,
Katre katre can suyu, umutla yeşerecek,
Şefkat kini yenecek, umutlar dirilecek...

Kimse çalamaz benim halis umutlarımı.
Sonsuz zaman dölüne düşen o ilk cemreyim,
Bahar gelecek diye coşkun tohumlar gibi
Hak yolunu bulunca elbet yeşereceğim...
Kimse çalamaz benim halis umutlarımı.
Sevgi zincirleriyle, sıkı bağlamışım ben...
Işıyan güneş gibi, her doğan bebek gibi
O en büyük Vekil'e aşkla bağlanmışım ben...