Zincir Şiiri - Resul Kotluk

Kıramadı hayat
Umudumun zincirini
Bir yanıma zılgıtlarını sardım anamın
Bir yanıma ak sakalını babamın
Dualarıyla zırhlanarak sevdiklerimin
Sırtıma tonlar yüklenip durdum

Ben insanı kar beyazında sevdim
Denizi mavisinde gözlerinin
Her baharda az daha yeşil
Her sabahta az daha genç
Yaşlanan yüreğimse namerdim
Tende üçbeş çizgiyle çayım demlenir
Her yudumla umuttur içtiğim
Var acıyı sen bana seç

Eline gül mü değdi sevdiğim
Kokusu çiçekte ballanır
Sardığım yinede karadan saçındır
Tel tel rüzgarda sallanır
Bu rüzgar dediğin doğudan eser
Gönlüm hicrana bulanır

Hani güneş doğmamıştı daha doğudan
Hani geceydi karanlıkta gelmiştin
Hani olta atmıştın bilinmezlik denizine
Ve sonra güneş batıdan batmıştı
Hani kırmaya yeltenmiştin umudumun zincirini

Ben burdayım haberin olsun
Aynı kahve fincanını
Aynı püroyla paylaşmaktayım
Boşluğu izlerken bakışamadığım gözlerinde
Hasretine şiirim olsun bu
Zincirine dolanmaktayım umudumun
Sar hadi sar beni zincirlere bari
Sarmadınya sen yüreğine tonlarımla beni

Kıramadı hayat
Umudumun zincirini
Kıramadı haberin olsun
Tonlarım sarılın bana sırtlanayım sizi
Sarayım bağrıma bağrıma
Varsın bilmesinler emeğimi
Varsın ohlar çeksinler
Olmadı bedduayla süslesinler
Ben ben bedelsiz sunmuşum yüreğimi
Bilseniz daha neler ile beslemişim zincirimi
Kırılmaz kırılamaz