Zim Şiiri - Sinan Pala

Alnımın ortasındaki benliğin
İkilemleri arasında kaldım
Asılmışçasına

Eğer yazmış olsaydım benliğimi
Kalem dayanmaz
Mürekkeple ağlardı.

Ardımı toparlayıp
Bütün mısraları koydum kaybolmuşluğuma
Ben mi?
Yoksa kendimliğim mi?
Ağlayacaktı mısralarımın gözünde.

Hayır
Can mı dayanır benliğimin ağlamasına
Korkum sarsılır
Yerle bir olur vaat ettiğim…
Sevincim…
Hüznüm…

Lakin bir gitmemle
Yok, sayamam tüm mısraların varlığını.

Ey kendimliğim
Beni öyle bir benliğimle kandır ki
Ben seni benliğimle kendim bileyim.

Kayboldum.
Alışagelmiş ihtimallerden uzak bir kayboluştu bu.
Meçhul…
Gir yan…
Tam isabetle hedefe vurulmuş kadar durgun.

Beni ararsan eğer, ordayım.
Yakınını enkaz altında kaybetmiş tüm simalardayım.
Umutsuzluklarla savaşan çaresizliklerdeyim.

Git’siz dönem’siz cümleler kuracakken
Sesler etkisini kaybetmişti.
Şayet görseydi gidişini gelişin
Utanırdı tüm başlangıçlar.