Altın sarısı elbise giymiş,
Tutmuş göğsüne bir de gül takmış.
Alı alına moru moruna karışmış,
Dudaklar delinmiş karton; içi kızıla boyanmış.
Ortalıkta endam etmekte zilleriyle Zarife...
Saçlar karışık; yanda pabuç kadar toka
Küpe, kimbilir kaç senedir tutsak kulakta?
Elini salladıkça havanın havası,
Yürüdükçe iki arka yuvarlağı sağdan sola kaçmakta.
Ayağındaki ayakkabı düşman çatlatır,
Topuk tak tak,renk ciyak mı ciyak.
Umru değil hiç bir şey Zilli Zarife'nin,
Yürüdü geçti önümden kırıtarak.
Ardından bakakaldık
Ben ve mahalledeki kalabalık
Gülüştü çoğu insanlıklarını unutarak...
Sade bir kadındı Zarife zilsizken
Dertlenirdi herkesin derdinden
Şansı yoktu gülmekten;
Zarif kalbini kırmıştı aşığı
Artık bihaber kendinden.......
. (26 temmuz 2010)
Canan İşdaşKayıt Tarihi : 15.9.2010 02:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!