Zilli Amir Şiiri - Muzaffer Arslan 2

ZİLLİ AMİR

Adam cahil mi cahil
Makam vermiş dayısı
Hep kibirli gezinir
Zamanenin ayısı

Adaletten dem vurur
Makam kapmış başkandan
Gölbaşı’nda pir olmuş!
Tüy taşıyor şeytandan

Ölüm onu kahreder
Benliği dolmuş riya
Hep ümmetçi geçinir
Adam bilinir güya

Okumuş birkaç kitap
Kendini âlim sanır
Yalan sözü duyunca
Saf gibi hemen kanar

Adalet bir sakızdır
Onun çirkef ağzında
Benzer artık her hâli
Agop’un kazlarına

Her devrin adamıdır.
Yamukluk özünde var.
Dürüstlük nedir bilmez
İnsanlık dilinde zar,

Nerde bir yandaş görse
Müdür yapar okula
Sendika kıblesidir
Değer vermez akıla

Makamı büyük ancak
Beyni zıp zıp cücedir.
Elinden bir iş gelmez
Öfkesi hep bizedir.

Bir gün yolum düşmüştü
Makam-ı âlisine!
Nerde dönek bulmuşsa
Toplamış çevresine

Görgü nedir bilmezler
Hayâdan muaftırlar
Partiden emir gelir
Her biri ayrı hırlar

Kelaynak kuşlarına
Benziyor her birisi
Türklüğe küfür ile
Köpürüyor ensesi

Namazda ön saflarda
Huri kovalar gönlü
Pek mülayim görünür
Şeytandan alır sözü

Sonunda bak seni de
Getirdiler kızağa
Başkan tuttu kolundan
Fırlattı ta uzağa

Yine kul hakkı yiyip
Çeker misin besmele
Unutma ki ağzında
Dolanıyor vesvese

 
Adın gibi hayrete
Düşürüyorsun beni
Her selam verişinde
Gösteriyorsun keli

Özü doğru, diyorlar
Lakin yalan her sözü
Meclisin yollarında
Geçiriyorsun ömrü

Haşlak patlıcan gibi
Vıcık vıcık gülersin
Dost edinmişsin kibri
Kafa tutar sinersin

Derse yarıda girer
Lak lak edip çıkarsın
Menfaatin var ise
Sinek bile sağarsın

Kime sorsam şeytan der
Bu üç Zübükzadeyi
İslam(!), adalet(!) ve hak(!)
Deyip yerler her naneyi