Zileci... Şiiri - Mehmet Küçükkarahan

Bir tatlı tebessümle geldi geçti yıllar.
Bak şimdi saclarına düştü aklar.
Görenler haline şaşırır kalırlar.
Güzel dostum delikanlı Zileci.

Gençliğinde Zileci iyi top oynardı.
Attığı çalımları rakipleri de alkışlardı.
Yeteneklerine herkes şaşırırdı.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Attığı pasın peşinden bakmaz.
Bağırırdı “falsosu var çıkmaz.”
Dostum bi dakika yerinde durmaz.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Dostum içinde kötülük saklamaz.
Akşam meyhane onsuz olmaz.
Kötü gözle kimselere bakmaz
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Şimdi görüyorum elinde çıkışı.
Biraz tedirgin, biraz ürkek bakışı.
Filesinde iki soğanı, dört birası.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Zaman geçti hayat kötü zehirden acı.
Bu gönlümün sensin en büyük ilacı.
Sohbetiyle gönüllerimiz, başımızın tacı
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Saçlarına yar gideli düştü aklar.
Dostum yıkılmaz tek başına ağlar.
Sarardı soldu, yar gideli bağlar.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Yıkılmadı taht kurdu gönüllere.
Işık oldu yürekten sevenlere,
Sevip te kadir kıymet bilenlere,
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Kimse olmamış derdine çare
Yürek yaralı olmuş pare pare,
Selam söyleyin sevdiği yâre.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Dün tek başına yolda gördüm
Hasretle yüzümü yüzüne sürdüm.
Yanaklarından doyasıya öptüm.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Bir gün yaptıklarını roman yazar.
Zileci dostum, bir tek yalana kızar.
Bu dostluğu riyakârlar bozar.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Son gelen rakıyı da bitirdik.
Artık muhabbetin sonuna geldik.
Biz beraber ağladık, beraber sevdik.
Delikanlı adamdır bizim Zileci.

Keşaplı’nın Günlüğünden
Mehmet KÜÇÜKKARAHAN