Zilan Türküsü Şiiri - Halil Yılmaz

Değmeyin dostlar yarama;
Bu Zilan’ın türküsüdür.
Altında maksat aranmaz,
Gerçek hayat öyküsüdür.

Ağrı sele boğmuş gözün,
Kan ceset dolunca düzün…
Nice yakmış ateş, közün.
Ateşler yandı Zilan’da.

İsyan ama niçin isyan;
Arsız yanlış eder beyan,
Kimi atlı kimi yayan,
Yiğitler yandı Zilan’da.

Satılmış beyin elinde,
Sahipsiz hayat selinde,
Körpe yavrusu belinde,
Gelinler yandı Zilan’da.

Yol alırken öze doğru,
Hakkı olan söze doğru,
Matem indi göze doğru,
Gözler kanadı Zilan’da.

Ağladı dağ ayrılmaya,
Kıymadı düz sarılmaya,
Yol gider mi varılmaya?
Yollar varmadı Zilan’da.

Çoluk-çocuk, kadın-erkek,
Hasta-yaşlı, körpe bebek;
Yaşamaktı bütün dilek…
Dilek tutmadı Zilan’da.

Eritmiş Ağrı’m karanı,
Matem vurmuş pınarını,
Felek yüklemiş kahrını,
Ecel kolladı Zilan’da.

Pusuya yatmış hainler,
Dere inler, tepe inler…
Ayrımıydı sanki dinler,
Tek din İslam’dı Zilan’da.

Gök gürledi, yer inledi,
Mermiler ah dinlemedi…
Ana yavrusunu görmedi,
Hasretler yandı Zilan’da.

Birleşmedi körpe eller,
Tarif etmez günü sözler,
Hasret gidermedi gözler,
Mahşer canlandı Zilan’da.

Kıyıldı binlerce cana;
Hemi cana hem canana.
Namusu kirlemiş ana;
Kirler utandı Zilan’da.

Kaçan yavru süngülendi,
Kanıyla Zilan güllendi…
Bu Zilan azdır dendi,
Zilan silindi Zilan’da.

Gün çekildi utancından,
Dereler aktı kanından,
Taviz vermez inancından,
Onlar yandı Zilan’da.

O gün başka inler Ağrı;
Alev alev yanar bağrı,
Zilan’ına eder çağrı,
Cevap gelmedi Zilan’da.

Kokuşmasın tenler diye,
Sular dönüyor deliye,
Gelir mi dost kelepçeye?
Bentler kırıldı Zilan’da.

Bin dokuz yüz otuz yılı,
Temmuz ayı yaktı eli,
Kesildi söz ister dili,
Sözler tutmadı Zilan’da

Ezberlenmiş o türküler;
Mazlum söyler zalim dinler…
Her türküye maya derler:
Türküler kaldı Zilan’da

Mayıs 1997