Zikzak Şiiri - Ali Aydoğdu

bir ahengin çelimiydi yüzünde ki, gördüm
yıllarımı tek tek koparan takvim dedi ki
yüreğine sürme çekmiş atlar gibi doludizgin
ya da
maviye sığınmış adamlar gibi durgun
ama susamış gibi aşka
tutun...

ellerimin çarpım tablosu olduğu yıllardan geliyorum
sağ yanımda bölük pörçük bir hayat
solumda sade bir dal gül
bekletilmiş yapraklar biriktirirken her bahar
çenemin sakalla tanıştığı yıllardan geliyorum
gözlerim sonbahar
seni onlarla boyuyorum...
döküldükçe yapraklar
esmerdi ağaçlarımın gövdesi
ve ben ateşe düşmüş kar gibi

sen...
şehrin en mavi yeri
susadığımı bilir gibi aşka
utanman başka, dişlerin başka
sevdiğini değişmezken her yazar
dizimin titreğini gizleyip yürüyorum
ellerin ilkbahar
beni onlarla yoruyorsun
ritmi bozuk adamım ben, görmüyorsun
yeşerdikçe yapraklar
hala esmer ağaçlarımın gövdesi
ve ben tutunuyorum
kimse yokmuş gibi başka....

bir çelimin ahengiydi dilinde ki, duydum
zaman törpülenmiş dudaklarını gezdirirken yanağımda
saçlarında ki seyrekleşme tamamen genetik, diyordu
ya da
dişler gibi gerdanımı apansız
alışmış gibi aşka
sığın

ruhumun misket çukuru olduğu yıllardan geliyorum
dolduğu gün boşaltamadığımdan yorgunluğum
yüzüne sevdalı bir pervane gibiyken resmim
mumun eriyiğini eşelediğim yıllardan geliyorum
sözlerim ayaz
isminin altına saklanmışlığımı yazan
ve beni bırakan uluorta meydanlarda
unutuldukça ağaçlar
yaz geldiğinde ödevi, diktiğini sulamak olan
esmer bir çocuk yüzüyüm hala
sevdalandıkça kızarıyorum
suçlu yokmuş gibi başka

ve sen..

bildiğim tüm efsaneleri unutturan yüzünle,
en masum sevdanın çekerek küreklerini
alnının terine coşkuyla tutkun
prangalarıma tümüyle hakim
nadir sakin
ama öyle tatlısın ki
esmerim
aşkım

ben yine tuhaf şekilde çıkagelen haz ile
acayip zor bulunan vaz ile
bu sakar mı sakar naz ile
ölümden ötelerde bir yerde
adım gibi söz ile..

Seni Seviyorum....