Zikrettin Şiiri - Yusuf Kırgın

Biraz başı boş gezerdi, zikrettin.
Eve geç gelir, Babasıyla tartışırdı her gün.
Erken giderdi yatak odasına,
Orda sigara içerdi.
Bazen gözlerini kapatır, Allah’a söverdi.
Hovardaydı ama mert çocuktu, zikrettin.
Kalem gibiydi böyle, Filinta cinsinden.
Babasını sevmezdi,
Çünkü zikrettin demişti ona.
Ama zikrettin hiç zikir etmedi,
Her gün başı boş gezer,
Her akşam içerdi.
Merhametli çocuktu, zikrettin.
Haksızlık yapan Allah bile olsa,
Boyun eğmezdi.
Ukala bakardı ona mahalleli,
Siyah bir kazağı vardı,
hep onu giyerdi. Sırtı geyik işlemeli.
Bir gün tenha bir sokakta kıstırdılar zikrettini, üç kişi.
Biri etrafı kolladı,
Biri kollarından tuttu,
Öbürü bıçak saldı.
Allah’a küfürler çıkmaya başladı ağzından,
Kanlar aktı siyah geyik işlemeli
Kazağından.
Bir dağ gibi yığılıp yere,
Uzandı upzun ıslak mermere.