Zıkkımın Kökü Şiiri - Hüseyin Durmuş54

Boşa düşünmekten canı sıkılınca,
Başlar insan çevreye sarmaya.
Bir an darda, ortada kalınca,
Birden haykırır; ”zıkkımın kökü”

Hep canını sıkarsınız komşunuzun,
Ağız dalaşın girersiniz upuzun,
Sonunda olursun hep bozun bozun,
Dersiniz birden; “zıkkımın kökü”

Daime aşktan yersiniz darbeyi,
Göremezsiniz yaşamda hiç sevgiyi,
Boynu bükük geçen o geceyi,
Hatırlatır birden; “ zıkkımın kökü”
Derse çalışmayan öğrencini sıkıntısı,
Derhal öğretmeninden çıkartır acısını,
Akşam eve varınca çıkar sancısı,
Hatırlatır ona o an; “ zıkkımın kökü”

Sınavın stresi sarınca öğrenciyi,
Hatırlar akşam yaptığı eğlenceyi,
Bu işin sonunda boşa geçen geceyi,
Beyninde zonklatır; “zıkkımın kökü”

Fakir akşam olunca karnını doyuramaz,
Memur çalışmasının karşılığını alamaz,
Zenginler çaldıkça çalmaya doyamaz,
Beynini zonklatır insanın “ zıkkımın kökü”.

İzmir.02.04.2003
Hüseyin DURMUŞ54
www.kafiye.net