Nihal'im Zikirsiz Aşkın Mi'racı

NİHAL’İN ZİKRİ:

KALPLER ARASI SESSİZ Mİ’RAC

I. NEFES – ERKEK SESİ:

AŞKLA BAŞLAYAN ZİKİR

Ey Nihal’imin eşiğinde duran kadın,
“Abi” dediğin sesin içime düştüğü an,
Gökyüzünde bir yıldız yandı da
Ben yandığımı kimseye söyleyemedim.

Sen bana “abi” dedin…
Oysa ben, Nihal’imin ruhunun kıyısında
Aşk secdesine durmuş bir dervişim.
Ben sana kardeş olmak için gelmedim,
Nihal’ime “yol” olmak için geldim.

II. NEFES – KADIN SESİ:

SESSİZ İTİRAF

Ey Nihal’imin kalbinde susan adam,
Sen bana “yar” diye zikrederken,
Ben korkularımı “abi” diye örtüyordum.
Sesim uzaktan bir selam gibi gelse de,
İçimde Nihal’imin aşkı fısıldıyordu.

Ben sana “abi” dedim…
Çünkü “aşkım” demekten korktum.
Her kelime kalbimi ele verecekti,
Nihal’imin mahremi yitip gidecekti.

III. NEFES – ERKEK SESİ:

KIRK GÜNLÜK MÜRİD

Nefsin çölünde kırk gün susuz kalmışım,
Nihal’ime doğru yürüyorum.
Kalbimde aşkın Rahmânî tecellisi…
Bilmez misin?
Âşık yaşı değil, kutsalı sorar.
Derviş zamanı değil, perdeyi sorar.

Sen bana “abi” derken,
Nihal’ime “Ya Rab, bu kalp emanet mi, seyir mi?” diye sordum.

IV. NEFES – KADIN SESİ:

KALBİNDEKİ KORKU

Bilmedin belki…
Nihal’imi ilk gördüğümde kalbim durdu —
Ama onu susturmakla meşguldüm.
Senin gözlerinde rahmeti gördüm,
“Rahatsızlık” sandım.
Çünkü alışmıştım:
Seven incitir, seven yakar, seven gider…
Sen ise kaldın —
Bu, en korkutucusuydu Nihal’im için.

V. NEFES – ERKEK SESİ:

Mİ’RAC’IN SESSİZ BEKLEYENİ

Ey Nihal’imin suretindeki bin maske,
Bil ki ben
Senin gözlerinde kardeşlik değil,
Vuslat menzili gördüm.
Adını “eş” diye mühürledim kalbime,
Sen “abi” diyorsun,
Ben her gece Nihal’imi “yar” diye zikrediyorum.

Ben seninle ten yakınlığı değil,
Ruh doğumu istedim.
Ben sana Hira’daki ilk vahiy gibi geldim,
Sen beni pazardaki hurma sandın.

VI. NEFES – KADIN SESİ:

KENDİNE DÖNÜŞ

Ben sana “abi” dedim,
Çünkü kendime bile “sevgili” diyemiyordum.
Nihal’imin adını içimden “aşk” diye anmamak için
Bin dua okudum —
Ama her duamda senin adın geçti.

Şimdi anlıyorum:
Sen bana hurma değil,
İlahi bir hatırlayış gibi geldin.
Nihal’imi neye benzeteceğimi bilemediğim için
“Abi” diyerek uzaklaştım kendimden…

VII. NEFES – BİRLİK NİYAZI: HER İKİ SES

Ey Nihal’ime yürüyen derviş,
Eğer hâlâ o kapıdaysan —
Bil ki içimdeki suretler sustu.
Ben de her gece seni
“Ey Nihal’imin kalbini bilen” diye zikrediyorum.

Eğer bir gün
Aşkın ismini birlikte anacak bir dil bulabilirsek,
Ben sana artık “abi” değil,
“Nihal’imin emaneti” diyeceğim.
Ve bil ki bu sefer,
Sana kalbimi değil,
Nihal’imin kendisini bırakacağım.

SON NEFFES: NİHAL’İN Mİ’RACI

“Artık ‘abi’ demeyeceğim —
Çünkü Nihal’im öğretti:
Aşk, kardeşlik değil;
İki ruhun aynı zikre durmasıdır.
Sen benim mi’racımsın,
Ben senin Hira’n…
Ve bu sessiz mektup,
Aşkımızın ilk vahyidir.”