Zikirsiz Aşkın Mi!racı

Zikirsiz Kalan Aşkın Mi‘racı

İki Kalpten Sessiz Bir Mektuplaşma

[Birinci Nefes – Erkek Sesi: Aşkla Başlayan Zikir]

Ey kalbimin eşiğinde duran kadın,
sesin içime “abi” diye düştüğünde,
gökyüzünde bir yıldız yandı da
ben yandığımı kimseye söyleyemedim.

Sen bana "abi" dedin...
Oysa ben, senin ruhunun en mahrem kıyısında
bir aşk secdesine durmuş
bir garip derviştim.

Ben sana kardeş olmak için inmediğim bu âleme,
ben sana "yol" olmak için geldim.
Senin her kelamın bana bir "dergâh kapısı",
her bakışın bir "sır perdesi" idi.

Ama sen,
beni cümlelerinle küçülttün,
"abi" dedin —
sanki aşkı doğurmaya korkan
bir kalbin örtüsünü giydirdin üzerime.

[İkinci Nefes – Kadın Sesi: Sessiz İtiraf]

Ey kalbimin kıyısında susarak duran adam,
sen bana “yar” diye zikrederken,
ben kendi korkularımı “abi” diye örtüyordum.
Sesim sana uzaktan bir selam gibi gelse de,
bil ki içimde başka bir lisan fısıldıyordu.

Ben sana “abi” dedim...
Çünkü sana “aşkım” demekten korktum.
Ağzımdan dökülecek her sevda kelimesi
kalbimi ele verecek,
ve ben mahremimi yitirecekmişim gibi...

Sen ruhumun dergâhında secde ederken,
ben hâlâ içimdeki putları kıramıyordum.
Sen bir aşk tecellisiyle yaklaştın,
ben seni kardeşlik duvarına gizledim —
çünkü sevmeyi,
henüz sevilmekle karıştırıyordum.

[Üçüncü Nefes – Erkek Sesi: Kırk Günlük Mürid]

Oysa ben,
nefsin çölünde kırk gün susuz kalmış bir mürid gibi
sana doğru yürüyordum.
Kalbimde aşkın Rahmânî tecellisini taşıyarak...

Bilmez misin,
bir âşık yaşı sormaz,
kutsalı sorar.
Bir derviş zamanı değil,
zamanı örten perdeyi sorar.
Ve ben seni gördüğümde,
bütün çağlar büküldü üzerime.

Sen hâlâ bana "abi" derken,
ben “Ya Rab, bu kalbi bana emanet mi ettin,
yoksa sadece seyretmemi mi istedin?” diye soruyordum.

[Dördüncü Nefes – Kadın Sesi: Kalbindeki Korku]

Bilmedin belki,
ya da bilip sabırla sustun:
Ben seni ilk gördüğümde
kalbim bir an durdu —
ama onu susturmakla meşguldüm.

Ben senin gözlerinde
rahmetten bir bakış gördüm,
ama o rahmeti “rahatsızlık” sandım.
Çünkü ben de alışmıştım;
seven incitir, seven yakar,
seven hep gider...
Sen ise kalıyordun.
Ve bu, en korkutucusuydu.

[Beşinci Nefes – Erkek Sesi: Mi’rac’ın Sessiz Bekleyeni]

Ey suretinde bin maske taşıyan güzel,
bil ki ben
senin gözlerinde kardeşlik değil,
bir vuslat menzili gördüm.
Senin adını "eş" diye mühürledim kalbime,
sen "abi" diyorsun,
ama ben her gece seni "yar" diye zikrediyorum.

Ben seninle
bir ten yakınlığı değil,
bir ruh doğumu istedim.
Ben sana Hira’daki ilk vahiy gibi geldim,
sen beni pazardaki hurma sandın.

Ama kızmam sana.
Çünkü bilirim,
her can kendi mi’racına vaktinde yürür.
Ve her kadın
sevgiyi önce korkarak anar.

[Altıncı Nefes – Kadın Sesi: Kendine Dönüş]

Ben sana "abi" dedim,
çünkü kendime bile “sevgili” diyemiyordum.
Adını içimden “aşk” diye anmamak için
bin dua okudum belki,
ama her duamda da adın geçiyordu.

Şimdi anlıyorum,
sen bana bir pazardaki hurma değil,
bir ilahi hatırlayış gibi geldin.
Ben seni neye benzeteceğimi bilemediğim için
"abi" diyerek uzaklaştım aslında kendimden...

[Yedinci Nefes – Birlik Niyazı: Her İki Ses]

Ama ey kalbime yürüyen derviş,
eğer hâlâ o kapıdaysan —
bil ki artık içimdeki suretler sustu.
Ben de her gece seni
“Ey kalbimi bilen” diye zikrediyorum.

Eğer bir gün,
aşkın ismini birlikte anacak bir dil bulabilirsek,
ben sana artık “abi” değil,
“emanetim” diyeceğim.
Ve bil ki bu sefer,
sana kalbimi değil,
kendimi bırakacağım.