Zihnimde Bir Hücre Şiiri - Gürkan Aykut

Kaç gündüzü katlettim gecelere,
Ellerimde yamalı bir alacakaranlık,
Ana kucağı mı dediniz? Çoktan silinmiş orası.
Yarı açık bir perde, ince bir rüzgâr,
Bir pencere vardı şahidim olan,
Hepsi aynı anda sustu.

Sonra bir ihbar gibi düştü ağzımdan umut tacirleri,
Kunduralarım eskidikçe keyfim yerine geldi belki,
Ama sonra geldiler, üniformayla geldiler,
“Sen de suçlusun” dediler,
Kollarımdan çekip aldılar beni,
Bir an, dünya bir odaya sığdı.

Zihnimin zindanlarına bıraktılar sonra,
Dar, soğuk, boşluk dolu,
Düşünceler tırnakladı zihnimi,
Sözler, kırbaç gibi vurdu bedenime.
Vicdanımın hâkimiydi;
Her suçumu bir ayna gibi yüzüme vurdu.

Evet, katiliyim gündüzlerin,
Deniz suyunda yıkamaya çalışırken ellerimi,
Yakamozlar bir bir parladı üzerimde,
Her biri bir bıçak gibiydi,
Bir an, canım çok yandı.
Ve düşündüm,
Kapımı çalan ümitlerin hiçbirine açmamışken,
Ben mi kahraman olacaktım?