Zihnim Bulutlandı Şiiri - Esra Nizam

Bana artık
şiir yazdırma demiştim sana.
Ama bak!
Yine mecbur ediyorsun beni;
bir dizeye sığınmaya,
bir mecaza tutunmaya.
Aradan geçti iki yıl…

iki asır gibi ağır,
iki mezar taşı gibi soğuk,
Ne yüzünü gördüm o günden beri,
ne kokunu aldım rüzgârın soluğunda.
Ne de sesin çaldı kulağıma,
bir şarkının virane nakaratında.

Tam iki yıl oldu…
O“biz” dediğimiz hayatın
küllerini savuralı.
Bir devrin kapısı kapandı.
Ardında paslı bir kilit,
önünde unutulmaya direnen
bir hatıra yığını.

Şimdi,
senin ne işin var rüyamda?
Tam da bugün,
tam da travma vakti!
Neden geliyorsun
uykumun en kırılgan yerine?
Neden sokuluyorsun
bilincimin çelimsiz duvarlarına?

Ben sana dair umutlarımı
dar ağacına astım çoktan.
Her biri
boynuna urgan geçirilmiş bir heves.
Gözlerimin önünde
sallandılar göğün boşluğunda.

Adın yok, sesin yok, yüzün yok.
Neden hâlâ düşlerime ip atıyorsun?
Bir gölge gibi
neden sürünüyorsun bilinçaltımda?

Kızgın değilim sana.
Öfkemi toprağa gömdüm.
Kırgın da değilim.
O kırıkları çoktan
zamanın taşlarına yasladım.
Seni de,unutulmanın
soğuk koynuna bıraktım.

Ama işte, geceler…
Geceler bilmez unutmayı.
Bir rüya kadar arsız,
bir gölge kadar sessizce
adını fısıldıyor bana.
Yine aklımı bulutlandırıyorsun.

Adı rüya da olsa,
sakın gelme bir daha !
Ben senin gidişini ezbere bilirim.
Gelmene hiç alışık değilim.
Bozma aklımın terazisini!

Bana artık şiir yazdırma
demiştim sana…
Seninle ilgili her kelime,
her hece,her dize,
bir yasın yükünde eziliyor.

Öznesi sen olunca şiirin
hiçbir harfi ayakta durmuyor.
Kalemimi kendinle sınama !
Ben artık seni anlatmaya değil,
kendimi senden koruma mecburum.

Ben iki yıl da,
tam yirmi yıl yaşlandım.
Rüyalarımı da işgal edersen şimdi
kalbim uykusuzluğa yenik düşer.
Geriye çokta bir ömrüm kalmaz.
Hem sen de
tabutumu taşıyabilecek kadar
güçlü bir adam değilsin zaten.

İyisi mi,
tırnaklarım
kan içinde gömdüğüm bir geçmişin
düş artığı olarak kal sen!

…