Zifiri yalnızlığım Şiiri - Necdet Uçan

ZİFİRİ YALNIZLIĞIM

açığa vuramadan
her geçen gün
içimde özenle büyüttüğüm
duygularımı
anlatamadığım
hapsettiğim sevdamı
uzansam kaybolacak
inceliğinden kırılıacak
pamuk ipliğinden kopacağından
gülümseyişini kaybetmenden
masumiyetinden vurulmandan
bakışlarını kaçırmandan
yüreğini yaralamaktan çekindim
onulmaz çentik atmaktan
kafanı karıştırmaktan
ruhunu incitmekten korktum
uzaklaşman,
telaşa düşürürdü yüreğimi
hazanda gidişin hüzünlendirir
zemheri öncesi toz duman
zifiri yalnızlığımı artırırdın
su damlaları düştü karanlığıma
ve toprak altındaki tohum
elbet boy verir baharda
yeşertir umutları yeniden
ve deniz kıyısı
her daim
sana çarpan yüreğimi kabartırdı
nereye gitsem
başucumdan ayrılmayan
sadık gökyüzü
hayallerimi saklardı sinesinde
bırakmazdı elimi
gökkuşağı renkliliğiyle
öyle bir fırtına kopardı gönlümde
ki asrın kasırgası sanırsın
yaratıığı tsunamiyle
gözlerin,gözlerin nerde dediğimde
o bakışların düşürürdü derde
eskilerde

Kasım 2019