Zifiri kış Şiiri - Aynur Durmuş

Kabuk tutmuş yaralarımı ,
Soydum ufalattım..
Gerekliymiş soyulmak
Yoksa soyutlamak,
Derimi değiştirdim.
İlkin kanar sonra küçük
Göl gibi, nehir değil artık.
İzi kalır,Sonra yaz yeltenir,
Biri çıkar ve tüm seslerden
Kalabalıklardan çekilirsin
Kendi dünyana yeni bir sen,
Dikersin oturup kırılan canını
Su içilmez tad alınmaz sızarsın
Kırılan pencerenden.
Zamanla unutursun geçmişi,
Unutta ne faydası var ki..
Fırtınalar,buz rüzgarlar
Yağmurdan sonra çıkan
Gökkusağı gibi değişik renklerle
Yeni bir sen olursun,
Değişirsin,Bambaşka
Biri olursun Bambaşka.
Zorlanırlar tanımakta
Soruyorlarda zaten,
Adım acı çiçek..
Durgun bir denizin kenarında
Uyanırsın sessizce ,
Usul usul gelir dalga dalga
Vurur yeni canıma serin serin
Kumlar dünden yanmış
Uyanırken can Oynar çengi
Kum deniz ve dalgalı..
Durulurken göğüslerimde
Zifiri kış masalı.
Aynur Durmuş