Zifiri karanlık odam Şiiri - İlker Köken

Zifiri karanlık odamı aydınlatan mum umutlarım gibi tükeniyor
İçimdeki çocukluğum titrek mumun alevine eşlik ederken;
Damağımdaki eski bayramların tadını unutuyorum.
'Kaderdeki yalnız bayramlar' hanesine bir çizik daha eklerken tanıdık sözler yüreğimde:
'Benim bayramlarım böyle değil...'
Karanlık ve buz kesen gecenin sensiz yatağında üşüyorum yapayalnız
Senin olmadığın yerde duran yastığıma sarılarak avutuyorum kendimi
ve hayalini bir cigara dumanına sığdırıp acımı uyuşturmak sensizliğe katlanabilenin tek çaresi iken;
Sessizce yaşıyorum yokluğunu...
Hayatımdaki herşey sensiz artık
Yatağımdaki yine sen değilsin
Alkolü bıraktığım zamanı hatırlamayacak kadar sarhoşum şimdi.
Ama nafile,
Sen yine ve sadece hayalsin...
Yanıma alamadıklarımı yakıp bomboş gidebilmek mümkün olmasa da;
Sadece bomboş olanlara hüznümü ekleyip sessizce heybeme koydum...
Yanında sensizlikten kalan
Bomboş yalnızlığım kaldı...