Zifiri Şiiri - Oğuzhan Özağdaş

Muhabbet kuşları konuyor ikidir ceviz ağacına
Birşeyler homurdanıyor beyaz olanı
Bense hala alışamıyorum yokluğuna

Adam edemedim çocukluğumu
Sap olamadım baltaya hiç
Birer birer kaçırdım trenleri
Şimdi vakit çok geç

Yitiktir kokusu
Ve rengi soluktur güllerin
Zifiri karanlık diye akşam
Mehtaba dağılmıştır ateşi küllerin

Son sahnesinde sensizliğin
Şarkılarca kalbimi yordum
Gelmeseydi yıkılası hayalin aklıma
Bütün gemilerimi yakıp gidiyordum...