Zifir Şiiri - Orhan Altın

İşte bak burada da her şeyden, herkesten, her yerden azıcık kanamaktayım
Otuz iki farzla o sapakta
O köşede kapkara bir leke.
Ahh birbirine siyah bakan
Ahh Yusufu kuyuya atan merhametin nöbet kulesi
Soğuk sıcak herhangi bir mevsimden al beni
Şimdi bana dar gelen o gömleği
Sana bol gelen kalbine yapışmak için giyeceğim…
İşte Allahın ellerinde duruyor merhamet
Nasıl da güzel duruyor, ıslanmış bir davetin yapışkan harfleri.
İşte bu da biraz anne
Ansızın zifir de yanan yıldız yani.

Durmadan taş toplayan
Kuyu kazan gözlerin
Zamanla yüzünde ki soğuğa alıştırdılar beni
Ki ahh onlar
Durmadan yapışkan ve bulaşıcı
Nur topu gibi yarayla
Kaldım dünyada
Buluttan nem kapan yağmur
Yağdı yağacak anne
Sırasıyla özenle dizilmiş harflerin
Kelime, kelime ağırlığı çöktü üzerime
Küpesini kulaklarında unutmuş çingene gibi
Yürü diyor gözlerimdeki umman
Bir sağ bir sola
Bir bana bir gölgeme ilişik ilmek
Dünyada kaldıkça büyüyor yalan
Genişliyor gök mavi
Dua kadar büyük bir iç ses yazdığım.
Yazdığım rabbimden ötürü güzel
Benden yana çirkin
Ki gittiğim yerde
Geldiğim yerden lehim.
Çağrıldıkça alnıma çarpan bir yüzün olsun.

Olsun o zaman
Artık etim de senin kemiğimde
Artık diyorum
Şiirlerim kalsın kalemimi ver
Ve parmak izlerim kalmasın dokunuşumu ver
Adressiz pusulasız mektuplarımı ver…

Yüksekten atlayıp sana düştüğüm
Sen olduğum
Sen kaldığım
Ya yasak ya günah
Adres, adres ev, ev
Kimi zaman kadın kimi zaman gölge
Kimi zaman savaş kimi zaman masalları bağışlayan

Dedim ve kaldım sonunda
Rüya ve mezar bekçisi
Konuşmaz ölüler duyar diyor hızlıca
Canım sevgilim
Sevgili sevgilim
Bilirsin miadı dolmuş tarihtir bu
Erken kalkmanın alarm sesidir
Kapının arasına sıkıştırılmış sensizliktir bu…

Ölsem arkamdan bir yudum su dökeceklerdi dünyaya
Kıvrık saçlarımı okşamak için esirgediğin avuçlarınla
Ve çoktan gözlerim bilet almıştı
Kimsesizler mezarlığına
Ki kalemin ucu da yetmez bendeki seni anlatmaya
Ölüm demem üzer seni biliyorum
Bir daha taşır seni o soğuk avluya
Bayat ve küflenmiş düşlerde asarsın ıslak çamaşırlarını
Haksızlık biliyorum
Aşkın ben de doğup başlayan
Sen de ölüp biten bir şey olduğunu utanç duyarak biliyorum

İşte ben
İşte Allah
İşte büyük hükümdarlar, büyük adamlar
Burası bak hala zifiri
Yani o anne o yangından sağ kalan
Ve şimdi su
Simdi deniz maderim
Ve şimdi senin de orda kalmadığını görüyorum
Sevgili Allah’ım sevgili annem sevgili sevgilim
Bir sahne ki gök kubbeden
O hep nihayet
Eskiden
Çok eskiden
Yakalı önlükler gibi
Rengârenk tebeşirlerle gökkuşakları çizdiğim o zaman
İşte tam da burası
Ey şehir
Ne yağmurun toprağıma
Ne dağların soğuğuma yetmiyor artık
Ne demeli evde yoktun
Ve ne demeli
Saatim zilzurna seni sen geçiyor şimdi
Heyecanla koştuğum her ağaçta
İstifam sağ cebimde duruyordu
Kimse bilmese
O biliyordu
Aklımın arka bahçesine kaçan topun rengini

Bari diyorum
Rüyalarıma yaslanıp senden konuşalım
Elinden ağzından burnundan söz edelim
Doğduğun geceyi kaldığım şehirlere afiş, afiş asalım
Artık
Hiçbir şey ters tutulmaya gelmiyor
Hiçbir sigara sönmüyor yandıktan sonra
Artık Dünya
Kaygan bir zemin ayaklarımın altında
Gitme en beter halimle kalsın fotoğrafın
Vur
Beni
Şehrimi
Evimi
Damla, damla ak yaralarıma
En büyük yaram ol kaburgamda
Sağ bırak beni
Kangren ve sağ
Akan mı toplanan mı bilinmez ya…

Sen iyisi mi gel
Sessiz harflerini de al gel
Ayaklarını ve gür saçlarını da al gel
Kış oldum
Ondan diyorum
Gel…

Evet, artık sen hangi otogarda
Biletini arka cebinde unuttun
Yanlış saat
Yanlış adım
Yanlış anladım…
Hep nankör sayıldığım o oda
Büsbütün sabır koktuğum
Büsbütün taş olduğum o ev
Eğildikçe içim sustukça alnım konuştukça dilim acıyor
Islak duvarların rutubetli bahçelerinde…
Hep bildiğimiz ve hep var olan her şeyin altınkesimi
Altında kaldığım altından çıkamadığım gümüş şehrin gümüş rengi
Bunları hep söylüyorum
Bunlar hep olmuş
Hep olacak şeyler
Ve bundandır soluğumuzun buğu kokması…
Hala hep ve henüz
Herkese benzeyen hiç kimsede olmayan
Alnında kılsınlar beni…