Zeytungözlü çocuklar Şiiri - Yorumlar

Zeytungözlü çocuklar

Gözlerinde umut akar, esmer tenli çocukların. Ne acılar görür, ne sonsuzluk deryasında bir kelebek olur. Sevgiyi bile yalnız başına yaşarlar. Bir başına tutunurlar hayatın bir ucundan. Nasır tutmuş elleri ile toprağı kazıyarak büyütürler umutlarını. Zeytin karası teninde, yaş olup dökülür teri. Bir umut, bir hasret ırmağında var olma mücadelesini verirler…

Burjuvada bir masal çocuğudur, batıda açlığa mahkum bir doğulu. Doğuda bir parça ekmeğe muhtaç olmuş bir emekçidir, zeytin gözlü… Âşıklar divanında bir sabidir. Asırların yaşamışlığı durur tüm kırsallarda. Zeytin gözlü tıpta çaresiz bir vakadır ne umut verilir neden umut kesilir.…

Sefalet kokar, derme çatma evlerinde. Her gülüşünde geçmişinden bir sepet dolusu umut serper geleceğe. Güneşli yarınların kelime yoksunudur zeytin gözlü çocuklar. Varoşlarda dilsiz, caddelerde kör topaldır. Beyaz adamının üretim kobayıdır. Kendini unutur makineleşir ve köşe bucak emeği sömürülür. Küçük yaşta eritilir emek potasında teri.