Zeytin Ninem Şiiri - Turgut Uzdu

ZEYTİN NİNEM
Kara bir çarşaf, elinde iğ ve iplik
Bir avuç toprağı bile yok,
Allah sevgisi yüzünde ışır
Hep o çarşaftır giydiği
Ömrü yüzünde kırış kırıştır.

Zeytin Ninem, ah zeytin gözlü ninem!
Niye başın önünde eğiktir hep,
Niye hep gülümser bakışların?
Çok mu güzeldi hayatın,
Söyle o yüzden mi ağardı saçların?

Öylesine sevgi doluydu ki yüreğin
Kapıları hiç kapanmazdı!
Dolu değil, hayatın kendisiydi sözlerin
İşte bu yüzden gülümsediğin yere gözyaşı uğramazdı
Uğrayamazdı.

Namazını hiç kaçırmadın, bilirim
Hasta yatağında yatarken bile, abdest alıp, kıldın
Çözemedim bir türlü, mutlu muydun?
Tek başına çocuklar büyütmenin acısını
Gülümsemelerinin ardına mı saklardın?

Ah Zeytin Ninem, ah zeytin gözlü ninem!
İneklere bile en tatlı sesinle: “Ho! Ho! ” derdin.
Seni bırakanlar gibi sen de
Bir sürü yetim bırakarak ardından
Gülümseyerek gittin.